Het is maandag 7 juni, iets na 14 uur. Ik zit op de laatste rij van het vliegtuig. Ik heb 3 plaatsen voor mij alleen. Thanks god! Wat een luxe, en dat voor maar enkele tientallen euro’s (merci Ryanair!). Wanneer de piloot zegt dat de daling ingezet wordt en we binnen het half uur landen op Spaanse bodem, voel ik de kriebels in m’n buik toenemen. Het is de eerste trip die ik maak voor ‘Reistebrij’, ik voel de spanning tot in mijn kleine teen. Al dan niet onbewust heb ik me zo weinig mogelijk voorbereid op mijn vijf dagen in Barcelona. Misschien om mezelf meer te laten verrassen door een stad dan, wanneer je op voorhand je dagen al uitstippelt en je jouw reisschema te strak rond je nek vastbindt.
Het nadeel aan op de volledig laatste rij van het vliegtuig zitten, is misschien wel dat je dan ook als laatste het vliegtuig kan verlaten bij landing, wanneer de achterdeur niet opent. Het voordeel is wel dat je dan gewoon nog zo’n 20 minuten verder kan lezen in jouw boek terwijl alle anderen het vliegtuig uitstormen alsof er in Barcelona niet genoeg zon is voor iedereen. Het is vakantie, ik wil me dus niet echt haasten. Wanneer het vliegtuig bijna volledig is leeggelopen neem ik mijn spullen en wandel ik langs de winkeltjes en de bagagebanden naar de uitgang van de luchthaven.
Even rondom kijken en dan beslissen hoe we eigenlijk in de stad geraken. Te voet zou een optie zijn, al laat ik die mij voorlopig aan mijn neus voorbij gaan. Het rijbewijs voor ‘trolley-rijden’ heb ik nog niet echt behaald jammergenoeg. Ik koop een ticket voor de aerobus. Voor zes euro brengt men mij in dertig minuten naar de stadskern. Wanneer ik op Plaça De Catalunya sta is het even zoeken waar ik heen moet. Ik kijk wat in het rond en ga op zoek naar een referentiepunt. Gelukkig zitten mijn locatieskills wel goed en baan ik me snel een weg naar mijn hostel, waar ik dan een kwartiertje later arriveer.
Ik slaap de komende 4 nachten in het ‘Sant Jordi Rock Palace hostel’. Ik check me in en de vriendelijke man aan de receptie geeft me een citymap, duidt snel de must-see plekjes van Barcelona aan en brengt me naar mijn kamer. In een hostel slapen is je kamer delen met anderen. Omdat het mijn eerste hostel-ervaring is maakte ik enkele maanden geleden de keuze voor een behoorlijk kleine kamer. Ik deel mijn kamer met 3 anderen. De kamer is klein, bevat 2 stapelbedden en heeft een grote terrasdeur die toegang geeft tot een balkon vanwaar je een ongelofelijk uitzicht hebt op een van de grootste toevalswegen van het stadscentrum. Ik stop al mijn spullen in mijn locker, trek mij een short aan terwijl ik mezelf voorzie van de eerste laag zonnemelk. Rood is niet het nieuwe bruin, laat dat duidelijk zijn. Zo, helemaal klaar om voor het eerst de stad in te trekken.
De eerste dag is het altijd wat zoeken in een stad, ik wil nu vooral wat eerste impressies opdoen voor de komende dagen. Ik wandel terug naar het stadscentrum waar ik langs de Ramblas naar de haven wandel. Naast de grote straten waar massa’s toeristen lopen verkies ik ook de kleinere straten en pleintjes waar er bijna enkel locals vertoeven. Dit zijn de mooiste stukjes van de stad, die zeker niet te missen zijn. De eerste dag vordert, ik smijt me op een terrasje en bestel mezelf een Frappé, kwestie van mijn eerste trip goed in te zetten. Met de neus in de zon en een ijskoude Frappé, klein geluk.
Enkele uren later keer ik terug naar mijn kamer. Hier leer ik mijn kamergenoten kennen. Een broer en een zus uit Engeland. Zij kwamen vooral naar Barcelona voor een muziekfestival. Ze nog beter leren kennen zit er niet echt in, ze vertrekken morgen al opnieuw naar huis. Mijn andere roomie, die in het bed boven mij ligt, zijn dagritme, ligt iets anders dan het mijne. Hij slaapt, de kennismaking zal voor later zijn dus.
De zon zakt stilaan weg boven Barcelona, ik trek opnieuw de stad in omdat ik toch een klein hongerke krijg. Ik open Foursquare, de app om leuke plekjes te vinden om uit te gaan, te gaan eten of om iets te drinken. Je ziet perfect ratings van anderen en komt zo snel te weten wat de do’s en dont’s zijn. Mijn oog valt op ‘Cornelia and Co’, een klein restaurant op een straat van mijn hostel. Ik neem plaats op het terras en bestel me meteen al een gin-tonic, want als je het doet, doe je het goed. Na een Tex-Mex burger met verse guacamole en nachos heb ik genoeg om mijn avond verder te zetten. Het eten was ontzettend lekker, ik moet wel nog wat wennen aan het alleen zijn op restaurant. Ik sus mezelf met het idee dat ik de komende dagen nog genoeg mensen zal leren kennen en dat dit mijn enige avond alleen zou zijn in Barcelona.
Het is intussen helemaal donker in Barcelona, met een boek trek ik naar een klein parkje in de buurt van mijn hostel. Verdwalen in een boek terwijl er rondom jou tientallen wagens voorbij rijden en het leven verder gaat, is zalig. Ik lees mijn hoofdstuk uit en zoek hierna de rust op in mijn bed. De eerste dag viel al mee, benieuwd wat morgen brengt!
Dag 2
‘Rise and shine!’, De eerste gedachte die door mijn hoofd stroomt wanneer ik wakker word na mijn eerste nacht in een hostel, op een kamer die ik deel met 3 onbekenden. Ik neem snel een douche en maak me klaar voor de eerste volledige dag in Barcelona. Met m’n rugzak trek ik zonder concrete plannen de stad in. Onderweg naar Plaça De Catalunya stop ik ergens voor een broodje en een ‘coffee on the go’. Alleen eten blijkt toch niet zo gezellig dan verwacht, tenzij je al je data er door wil knallen met het lezen van je twitter-/facebooktimeline. Wanneer ik zo’n tien minuutjes later aankom stop ik even bij de hop-on hop-of bussen waar ik nogal impulsief beslis om een ticket te kopen voor twee dagen. Ik betaal net geen veertig euro en ben klaar om te vertrekken. Ik plug m’n oortjes in om toch iets of wat te weten te komen over de stad terwijl de bus vertrekt op de groene lijn. Haren in de wind, hoofd in de zon, muziekje daarbij. Da’s het leven.
Het handige van zo’n busrit is dat je kan kiezen waar je al dan niet afstapt, wanneer je terug opstapt en hoe lang je ergens wil blijven. Gewoon zorgen dat je de laatste bus niet mist, voor je een verstekeling blijkt te worden aan de andere kant van de stad. De eerste lijn die ik doe is de groene lijn, deze lijn brengt me naar het noorden, oosten en het zuiden van Barcelona. Eerst rijdt men mij door de haven naar Barceloneta, de strandzone van Barcelona die écht een aanrader is als je een strandmens bent. Ik spring de bus uit en loop over het strand. Beetje genieten van het weer en de rust aan de kustlijn. Enkele haltes verder, na een stevige strandwandeling stap ik opnieuw de bus op en rij ik verder door het Oostelijke stadsgedeelte van Barcelona. We rijden door een vernieuwde zone van de stad. Imponerende torens, gebouwen en pleinen krijg ik te zien. Maar de halte waar ik zometeen ga afstappen doet mij bijna het meeste verlangen van allemaal. ‘De Sagrada Familia’.
Ik stap de bus uit en kijk vol verwondering naar De Sagrada Familia, een machtige basiliek in het midden van Barcelona. Door de massale stroom aan toeristen, (want ja iedereen wil dat unieke gebouw bezoeken) baan ik mezelf een weg naar de kassa. Daar lees ik al snel dat de wachttijden om de basiliek te bezoeken tot zo’n vier uur oplopen. Vier uur wachten, don’t think so. Ik spring terug op de bus en zal later vandaag wel mijn ticket online boeken, om een van de komende dagen de Sagrada Familia te bezoeken. Ha! Dat rijmt zelfs. Terwijl ik verder rijd luister ik naar wat muziek. Justin Timberlake, merci om zo’n steengoede nummers als ‘Can’t stop the feeling’ te maken. Makes my day! Mocht ik durven, dan ging ik nu meekwelen voor de hele bus.
Enkele haltes verder kom ik aan Park Güell, het park dat je gewoon gezien moet hebben tijdens je trip naar Barcelona. Ook hier lopen de wachttijden uren op dus keer ik me om en ga ik verder. Later kom ik nog wel eens langs met een online ticket. Gouden tip dus van nonkel Glenn, koop je tickets voor grote bezienswaardigheden steeds online, zo kan je onmiddellijk binnen en hoef je geen kostelijke uren te verspelen met wachten tijdens een (korte) citytrip.
De bus dendert verder, terug naar het centrum van de stad. Aan de Passeig de Gràcia stap ik van de bus en wandel ik naar Casa Batlló, een van de bijzonder mooie scheppingen van Antoni Gaudí. Een wonderlijke voorgevel, bedekt met mozaïken die lijken op de schubben van een vis. Ook binnen in het gebouw, lijkt veel geïnspireerd op dieren. Je krijgt een soort smartphone, waar je in elke kamer de omgeving scant en je ziet hoe de kamers vroeger ingericht waren. Hierbij komen zaken tot leven waardoor je verwonderd als een kind staat te kijken naar een scherm en je jezelf verliest in fantastisch mooie animaties. Niet voor niets dat dit gebouw zo’n zeventig miljoen euro waard is. Het is de inkomprijs van 23 euro wel waard, met kortingsbonnen die je op vele plaatsen in de stad kan scoren, of je studentenkaart, kan je steeds binnen aan een zachtere prijs. Maar dit is een echte aanrader. Je staat met je mond vol tanden van de kelder tot het dak.
Na mijn bezoek aan Casa Battló trek ik verder naar het vertrekpunt van de hop-on hop-of bussen. Ik neem een nieuwe bus. Deze keer de andere lijn. Ik ga verder naar het westelijke stadsdeel van Barcelona. Ik stap van de bus aan de Jardins de Miramar. Hier heb je een ongelofelijk uitzicht op de stad, maak je de mooiste panoramafoto’s en kan je genieten van de rust in enkele wonderlijke tuinen. Even tot rust komen en dan opnieuw verder. De volgende stops die ik aan doe zijn de olympische stadions. Deze resteren nog van de olympische spelen die in 1992 georganiseerd werden in Barcelona. Beetje pech wel. Door werkzaamheden aan de gebouwen zijn de olympische stadions niet toegankelijk. Gelukkig kan je door de grote poorten wel een blik werpen op de immense arena’s.
Natuurlijk heeft Barcelona meer te bieden op sportvlak dan de oude stadions van de olympische spelen in ’92. Enkele haltes verder stop ik bij ‘Camp Nou’, het voetbalstadion van FC Barcelona. Een stadion waar maar liefst honderdduizend mensen (da’s 10 keer het sportpaleis) een match kunnen volgen. Als je zo’n 20 euro over hebt loop je het stadion binnen, langs het museum met alle gewonnen bekers, medailles en heel wat exclusief materiaal van FC Barcelona. Leuk om te zien, maar als niet echte footballaddict loop je hier iets sneller over. Het stadion bekijken spreekt me meer aan. En of! Mijn mond valt letterlijk open wanneer ik in het rond kijk. Dit is echt het grootste stadion dat ik ooit zag, zelfs zonder honderdduizend mensen, is het echt de moeite om dit te zien. Wanneer ik bekomen ben van het stadion op zich, zet ik mijn weg verder naar de verschillende zones in het stadion. Denk maar aan de kleedkamers, waar Messi en de andere spelers zich omkleden na een match (en dan gezellig met z’n allen in de jacuzzi duiken), de persruimte en vele andere locaties. Op het einde van je bezoek wordt je naar buiten gebracht langs de merchandise-shop. Strategische marketing, maar ook zonder Messi-truitje is dit bezoek geslaagd.
De avond valt. Ik wandel nagenietend van mijn eerste échte dag naar mijn hostel. Het gevoel hebben van thuis komen terwijl je nog maar zo’n 24u in een gloednieuwe stad zit. Mezelf even verfrissen en uitkijken naar de avond. Zoals ik me gisteren al voorgenomen had, ging ik vanavond niet alleen zijn. Vandaar schreef ik me in voor de ‘Baked rice and beer-night’ in het hostel. Het concept is eenvoudig. Je betaalt 5 euro, je moet om 21u verzamelen in de centrale hostelzone en daar kan je all-night-long cervezas drinken en gebakken rijst eten. Niet dat mijn culinaire standaarden dit altijd even goed aankunnen, toch lijkt het mij een leuke manier om nieuwe mensen te leren kennen en zo niet te vereenzamen in een grootstad. En het gaat vlot, wanneer ik mijn tanden poets in de gedeelde badkamer komt Rich, een Britse kerel, de badkamer binnen en vraagt me of ik ook naar de activiteit kom vanavond. Ik zeg hem dat ik er klaar voor ben en dat we dan beiden al niet meer moeten vrezen. Originele kennismaking wel, met een tandenborstel in je mond. My life.
Met een al iets minder klein hartje trek ik naar beneden, daar word ik verwelkomd door enkele enthousiaste mensen van het hostel zelf en neem ik plaats aan een tafel waar al enkele anderen zitten. Samen met Rich trek ik de eerste pintjes open. Er komen nog heel wat anderen ons vervoegen aan de tafel. Allemaal jongeren met verschillende culturen, verhalen en gedachten. Leuk en boeiend om mensen te leren kennen. Van Korea en China tot de USA. Ook de buurlanden hebben hun afgevaardigden gestuurd. Frankrijk en Duitsland zijn ook vertegenwoordigd. Het is mooi om te zien dat ook al wanneer Engels niet bij iedereen een hoofdtaal is, iedereen toch tracht om elkaar te begrijpen. Die ene Franse jongen die Engels probeerde te praten heeft toch de grootste smile van de dag op mijn gezicht veroorzaakt. Een Fransman Engels horen proberen spreken was nog nooit zo grappig. Na de maaltijd starten we met enkele spelletjes om meer naar elkaar toe te groeien. ‘Flip the cup’ en ‘beerpong’, zo lang er maar bekers en bier zijn. En sfeer natuurlijk, veel sfeer! Wanneer heel wat anderen naar de discotheken vertrekken blijf ik nog wat hangen in de lobby van het hostel. Ik ben aan de praat geraakt met een Koreaans meisje, waarvan ik mij haar naam niet meer kan herinneren. Moeilijk te onthouden die naam. Wat ze me wel leerde, en dat kan niet iedereen, is Koreaans. Gunbe (je spreekt het uit als goenbeh) betekent schol of santé .. Kwestie dat je weet wat te zeggen als je ooit eens op café belandt in Korea.
Dag 3
Vandaag is het woensdag, de perfecte dag voor een uitslaapdag dus. Ik blijf iets langer dan gepland in mijn bed liggen, vermoedelijk door het aantal cervezas van gisterenavond. Het liedje van Tom Waes stond gisteren voor mij duidelijk zo’n zeven keer op repeat. Rond tien uur trek ik de stad in. Een ontbijt on the go, het wordt mijn dagelijks ritueel. Om half twaalf moet ik in Park Güell zijn, aan de andere kant van de stad. Aangezien ik gisteren in een mooie tourist-trap stapte en een busticket voor twee dagen kocht ten waarde van zo’n veertig euro.(gebeurt nooit meer!) Ik neem opnieuw de bus richting Park Güell. Wanneer ik aankom baan ik me alweer een weg tussen de toeristen naar de inkom van het park. Op de tonen van Bastille wacht ik nog een kwartiertje tot wanneer ik het park binnen mag. De monumentale zone, waar dus ook de wereldbekende bank van Gaudí staat is drukbezocht. Je kan er binnen nadat je zeven euro betaalt en raakt er dus ook pas snel binnen, met een voorafgekocht online ticket. Vol bewondering kijk ik mijn ogen uit. Gaudí is een topkerel! Die man heeft in zijn leven zo’n mooie dingen gemaakt. Die bank is echt pure waanzin. Het park is ook prachtig, #gewoonprachtig. Veel groene vlaktes, planten en kunstwerken. De moeite waard, zelfs de gratis zone is echt heerlijk om door te wandelen, of om in alle rust te lezen in jouw boek. Want dat moet je doen als je alleen reist. Jezelf voorzien van een goed boek zodat je even helemaal tot rust kan komen en je jezelf kan verdiepen in een verhaal. Dank aan Riadh Bahri om mij deze trip te vergezellen in de wereld van depressies bij jongeren. Heel interessant.
Na mijn bezoek aan park Güell, dat toch enkele uren in beslag neemt, spring ik op de bus richting Tibidabo. Dit is een pretpark dat op een berg ligt in het noorden van Barcelona. Niet meteen wat ik verwachtte duidelijk. Ik had mezelf voorgenomen om tussen honderden joelende kinderen te belanden die met hun uitgeputte ouders, een dagje kwamen doorbrengen in een pretpark. Niets van dat. Ik ben terecht gekomen in een pretparkzone. Je kent het wel; reuzenrad, paardenmolen, achtbaan, .. Je hebt het er allemaal. Maar buiten enkele tientallen mensen is het park vrij leeg. Even rondwandelen, enkele panoramafoto’s nemen van het sublieme uitzicht dat je hebt over Barcelona en ook de mooie basiliek bezoeken die op de berg staat. Van een rustige middag gesproken, heerlijk om het even rustig aan te pakken. Puur genieten.
Wanneer ik teruggewandeld ben naar de bushalte en ik zit te wachten op de bus die me terug naar beneden zal brengen hoor ik plots drie Nederlandse meisjes babbelen naast mij. Ze vroegen zich af of ze wel aan de juiste bushalte staan om terug stadsinwaarts te trekken. Ik stel hen gerust en raak met hen aan de praat. Even later luister ik opnieuw naar de muziek op mijn iphone. Justin Timberlake op repeat again. Wanneer twee meisjes even naast me zitten beginnen ze spontaan ‘Can’t stop the feeling’ mee te kwelen. Ze vragen me of ik m’n muziek wil sharen met iedereen aan de bushalte. Zo gezegd, zo gedaan. Één minuut laten zingen ik en 5 meisjes uit volle borst mee met Justin. We beginnen te babbelen. Lizzy en Meredith (ja, ik heb haar vergeleken met het hoofdpersonage uit Greys Anatomy), zijn twee jonge vrouwen, vriendinnen die samen door Spanje reizen. Ze komen uit Amerika, de buurt van Philadelphia. De Nederlandse meisjes; Elisanne, Jasmijn en Angelique, komen uit de buurt van Den Bosch, dicht bij de Belgische grens eigenlijk. Nadat we van de bus stappen nemen we afscheid en babbel ik nog even met de Nederlandse meisjes tot onze wegen splitsen en we elk een andere kant van de stad op trekken nadat we onze instagram-accounts nog even uitwisselen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=ru0K8uYEZWw]
Ik stap de bus op en trek terug naar het hostel waar ik even moet bekomen van mijn derde dag in Barcelona. Avonddutjes for the win. Ik hou zowat mijn eigen siësta, maar dan om 19u ’s avonds. Moet kunnen, het is vakantie voor iets. Om 21u schiet ik recht en trek ik voor de tweede avond naar de ‘Cavern Club’, de ontmoetingsplek in het hostel. Ik zet me aan de tafel bij de andere hostelgangers. Ik herken opnieuw enkele gezichten van gisterenavond en raak snel aan de praat met Victor en Jose, 2 mannen uit de buurt van Chicago die na hun doorreis in Europa morgen opnieuw naar de states trekken. We praten over de Europese festivals, de Belgische bieren en over echt vanalles en nog wat. Ook Christopher uit het Duitse Shweinfurt (die naam klinkt gewoon te bizar) komt bij ons zitten. We praten de hele avond met cervezas en verse pizza. Later spelen we met de anderen nog ‘Beerpong’ en ‘Flip the cup’ tot er enkele Amerikanen ons komen vragen of we een drinking game willen spelen met kaarten. Het gaat hard en snel. De ad fundums vliegen door de zaal en we blijven doorgaan. Wanneer de meesten naar de club vertrekken blijf ik achter met Victor en Jose. Zij vertrekken binnen enkele uren naar de luchthaven. We blijven zo lang met elkaar babbelen dat ze uiteindelijk nog een uurtje kunnen slapen om om 2 uur naar de luchthaven te vertrekken. Sterk werk. Nu het bed in, want dat zal goed doen.
Dag 4
Gisteren was zwaar, nu ja niet zo zwaar op zich. Vooral de avond was zwaar. Zoals steeds. Hoe plezanter de avond, hoe moeilijker het opstaan ’s ochtends. Toch kan ik mezelf overtuigen om uit bed te stappen en na een douche de stad in te trekken. Ik begin de dag met een wandeling van zo’n 3 kilometer naar de Sagrada Familia. In de buurt van de schoonste basiliek van Europa, zoek ik een leuke coffeebar waar ik een croissant, een cappuccino en een vers fruitsapje bestel. Ontbijten in de zon, daar raak ik wel gewend aan. Een uurtje later trek ik naar het park, waar ik zo’n half uur vol bewondering zit te kijken naar de enorme werf die zich nog situeert rond de Sagrada Familia. Als alles vlot loopt, is het gebouw volledig afgewerkt in 2026. Nog zo’n tien jaar dus. Terwijl er een vrouw mij viseert als koper van haar Barcelona-selfiesticks voor enkele tientallen euro’s en iets te veel haar spullen komt aanbieden, zet ik me recht en vertrek ik naar de ingang van de Sagrada Familia. Ik laat mijn ticket inscannen en ga na de securitycontrole naar binnen. Met mijn mond vol tanden sta ik te kijken naar de voorzijde van het gebouw. Dit is waanzinnig. Wat een talent had die Gaudí toch?! Ook binnenin sta ik vol verwondering te kijken. De zon schijnt door de gekleurde glaspartijen binnen en zorgt voor wonderlijke kleurentaferelen. Even later trek ik een van de torens in, van waaruit je op de stad kan kijken op zo’n hoogte van maar liefst zestig meter. Machtig.
Na mijn bezoek aan de zonder twijfel mooiste basiliek in Europa, ga ik verder de stad in. Ik wandel door alle kleine straatjes, langs gezellige pleintjes en kom zo snel bij de Arc De Triomf, waar ik het pad volg naar Parc De Ciutadella. In dit park zijn er verschillende fonteinen en vijvers. Zelfs de Spanjaarden liggen er te genieten van de zon, terwijl de rust in het park behouden blijft. Ik sta af en toe eens stil om te genieten van het uitzicht, de stilte en om alles even binnen te laten komen. Wandelen kan zo’n enorme rust bieden, vandaar zet ik mijn tocht snel verder naar Barceloneta, de strandbuurt van Barcelona. Alle kleine straatjes bevatten zo veel charme en hebben elk op zich een eigen karakter. Langs het water van de haven zet ik mijn tocht verder richting de Ramblas. Hier zie ik veel kunstenaars en straatartiesten die hun talenten willen tonen aan hun medemens. Natuurlijk heeft de ramblas nog meer te bieden dan dat alleen. La Boqueria bijvoorbeeld, dat is een overdekte foodmarket waar je allemaal verschillende soorten voeding kan kopen, al dan niet klaargemaakt. Ik probeer enkele tapas uit en neem het er dan ook van om een Spaans ijsje uit te proberen. Calories don’t count on holiday!
Na een hele dag wandelen kom ik aan in mijn kamer in het hostel. Zalig zo’n airco. Ik leg me even neer op mijn bed, tenslotte al zo’n 30 kilometer in de benen vandaag. Ik trek wat deftige kleren aan voor vanavond en zoek een restaurantje om wat tapas te eten. Geen reis naar Spanje zonder tapas me dunkt! Zo gezegd, zo gedaan. Patatas bravas en kippespiesjes. De perfecte maaltijd na een dag wandelen. Nu ja, ook deze avond maak ik nog wat kilometers. Van donderdag tot zondag kan je genieten van een fonteinshow op Plaçe Carles Buigas. Zeker doen als je van spektakel, licht, water en muziek houdt! Ik heb vanavond afgesproken met Heike en Amélie, 2 meisjes die ik in m’n twittertimeline heb zitten, maar nooit eerder in real life zag. Tussen de duizenden mensen vinden we elkaar en trekken we na de fonteinshow opnieuw de stad in om samen een soort sangria te gaan drinken. Jammer dat de terrassen in Barcelona al sluiten om middernacht. Al is het misschien voor mij wel goed om niet al te laat in bed te gaan vanavond. De meisjes moeten hun vlucht morgenochtend hebben, ik morgenavond. Ik bedank hen voor de fijne avond en wandel zo’n drie kilometer terug naar mijn bed, waar mijn ogen zich snel sluiten en ik in een diepe slaap val, nagenietend van vandaag.
Dag 5
Het weekend is aangebroken, net zoals mijn laatste dag in Barcelona. Vanavond vertrekt mijn vlucht naar huis rond 20u30. Eerst eens goed en lang uitslapen. Na de voorbije en toch wel drukke dagen heb ik dat verdiend. Rond 11u check ik uit in het hostel en ga ik brunchen. Want in het weekend mag je al eens zot doen. Van Heike en Amélie kreeg ik gisteren een leuke tip om te gaan brunchen. ‘Brunch & Cake’ zou de meest geweldige brunchlocatie in Barcelona zijn. Nu ja, dat merk ik dan ook meteen wanneer ik de rij van zo’n twintig personen voor mij zie wachten aan de Brunchbar. Ik wandel even verder en ontdek daar ‘Cosmo’, een heel leuke en hippe bar, waar je perfect en rustig kan brunchen. Bijna dezelfde kaart als ‘Brunch & Cake’ en minstens even lekker. Ik bestel mezelf een verse granola, een cappuccino en fruitsap. Smaakbom! Dit is ongetwijfeld de beste ontbijt-brunch van de week.
Na mijn stevige brunch trek ik nog voor enkele uren de stad in. Nog even snel langs de leukste plekjes passeren en op mijn manier afscheid nemen van een échte topstad, naar mijn mening. Ik stop nog een aantal keer om af en toe een terrasje te doen, loop nog even langs La Boqueria om enkele tapas te proeven en zit voor onbepaalde duur op een bankje te kijken naar de voorbijgangers. Zalig! Moet je ook eens doen in zo’n grootstad!
Enkele uren later neem ik mijn vlucht naar huis. Ik land in Brussel rond 22u30, stap uit het vliegtuig en voel meteen de regen die op mijn hoofd valt. Good to be back. Wanneer ik de luchthaven buitenkom ontmoet ik snel mijn ouders die mij een lift geven naar huis. Nu snel het bed in om na te genieten van mijn zalige vijf-daagse in Barcelona.
Binnen twee weken ben ik weer weg. Dan trek ik naar København, in Denemarken. Totaal andere stad, andere cultuur en vooral vele nieuwe mensen om te leren kennen. Zin in!
Tot later.
Glenn
6 comments
Comments are closed.